Leży sobie Kirencja na łóżku, spokojnie. Usłyszałam trzeszczenie wersalki, znaczy wlazł na nią Ildefons. Kątem oka zaobserwowałam, co następuje.
Ildefons położył się NA Kirze, przywalił ją swoim cielskiem i zaczął wylizywać jej mordkę i łapy. Ta zaczęła się bronić, ale niczym nie zrażony Klusek dalej czyścił jej uszka i inne części ciała, do których miał dostęp, lizał ją też po łapkach, którymi próbowała go pacnąć. W końcu Mała się wywinęła - myślałam, że to jest moment rozpoczęcia mordobicia, ale nie - usiadła naprzeciwko Ildefonsa, oparła się łapami na jego łopatkach i zaczęła wylizywać uszy jemu - co jakiś czas łapiąc za nie zębami i przeżuwając (ale nie mocno, śladów mu nie porobiła). Przejechała jeszcze kilka razy jęzorem po jego nosie - i dopiero wtedy mu przywaliła.
Ale i ta walka była jakaś niemrawa, kilka pacnięć i Ildefons odszedł. Żadnego kwiku, płaczliwego "mamo, on mnie bije", próby zwalenia z łóżka i zagonienia w jakiś ciemny kąt.
Czyżby kotki miały zamiar się w końcu ucywilizować? Już nawet zdarza im się sypiać blisko siebie, nauczyły się też, że miski są dwie i Kira już nie odgania Ildefonsa tak intensywnie od żarcia.
Nadal okazują sobie wzajemną wyższość - Ildefons z pogardą patrzy na walkę Kiry z manicurem, Kira nadal wystawia grzbiet do czesania, kiedy on histeryzuje na widok szczotki. Ale mimo wszystko są do siebie jakoś przyjaźniej nastawieni. Uff.