Nigdy nie zrozumiem moich kotów

Albo się tłuką, albo ignorują... Czasem bawią się razem, ale raczej chcąc sobie zabrać zabawkę, a nie działać wspólnie.

Leży sobie Kirencja na łóżku, spokojnie. Usłyszałam trzeszczenie wersalki, znaczy wlazł na nią Ildefons. Kątem oka zaobserwowałam, co następuje.

Ildefons położył się NA Kirze, przywalił ją swoim cielskiem i zaczął wylizywać jej mordkę i łapy. Ta zaczęła się bronić, ale niczym nie zrażony Klusek dalej czyścił jej uszka i inne części ciała, do których miał dostęp, lizał ją też po łapkach, którymi próbowała go pacnąć. W końcu Mała się wywinęła - myślałam, że to jest moment rozpoczęcia mordobicia, ale nie - usiadła naprzeciwko Ildefonsa, oparła się łapami na jego łopatkach i zaczęła wylizywać uszy jemu - co jakiś czas łapiąc za nie zębami i przeżuwając (ale nie mocno, śladów mu nie porobiła). Przejechała jeszcze kilka razy jęzorem po jego nosie - i dopiero wtedy mu przywaliła.

Ale i ta walka była jakaś niemrawa, kilka pacnięć i Ildefons odszedł. Żadnego kwiku, płaczliwego "mamo, on mnie bije", próby zwalenia z łóżka i zagonienia w jakiś ciemny kąt.

Czyżby kotki miały zamiar się w końcu ucywilizować? Już nawet zdarza im się sypiać blisko siebie, nauczyły się też, że miski są dwie i Kira już nie odgania Ildefonsa tak intensywnie od żarcia.

Nadal okazują sobie wzajemną wyższość - Ildefons z pogardą patrzy na walkę Kiry z manicurem, Kira nadal wystawia grzbiet do czesania, kiedy on histeryzuje na widok szczotki. Ale mimo wszystko są do siebie jakoś przyjaźniej nastawieni. Uff.

Dobranoc?

Dałam bydlątkom jeść i kiedy jeszcze zajęte były konsumpcją, wskoczyłam pod kołdrę.

Pierwsza przyszła Kira. Nie przejmując się w ogóle pojęciem kociej gracji, zwinności czy delikatności, z rozmachem wskoczyła mi na plecy (albowiem próbowałam zasnąć na brzuchu), ułożyła się na mojej łopatce, jak zwykle w takich przypadkach, po czym zaczęła tuż koło mojego ucha oblizywać sobie mordę, głośno mlaskając na wspomnienie kolacji. Po czym przysunęła swój ryjek jeszcze bliżej i głęboko beknęła, posyłając w stronę mojego nosa smród puszkowego żarcia z makrelą. Od razu mi przypomniała, czemu staram się nie kupować kotom dań rybnych.

Nic to, jak tylko uzewnętrzniła się olfaktorycznie, z równą gracją i delikatnością zeskoczyła ze mnie. Nie cieszyłam się długo ciszą, spokojem i świeżym powietrzem. Przylazł Ildefons. Tylne łapy co prawda zostawił na podłodze, ale przednimi oparł się na łóżku tuż przy mojej twarzy. Nachylił się, wyciągnął w moją stronę, liznął mnie po nosie po czym, co było do przewidzenia, beknął makrelą.

Nim odzyskałam oddech, mościł się już w moich nogach i zabierał za wieczorną toaletę. Sądząc po ruchach kota, badał organoleptycznie, czy nic mu przypadkiem między tylnymi łapami nie odrosło. Na plecach zaś siedziała mi Kira, chudą dupką odwrócona do mnie, z natężeniem wpatrująca się w Ildefonsa. Musiał ją swoim nieobyczajnym zachowaniem obrazić, bowiem manifestowała swoją niechęć szybkimi ruchami ogona... co i rusz pacając mnie nim w ucho.

Ildefons w końcu potwierdził ciągły brak jąder i z ciężkim westchnieniem ułożył łeb na zgięciu mojego kolana, a Kira, ciągle zdegustowana, obróciła się i w końcu ułożyła w klasycznej pozycji na mojej łopatce, tuż na skraju kołdry i, jak na damę przystało, jęła metodycznie czyścić białe skarpetki przednich łap. Jako że Mały Dieselek jest kotem, który się nie ogranicza, po dokładnym wylizaniu prawej łapy, hojnie przejechała językiem po mojej gołej skórze. Jak reaguje przysypiający człowiek na szurnięcie papierem ściernym po plecach, możecie sobie wyobrazić. Rozbudziłam się natychmiastowo, co sprawiło, że poczułam, jak drętwieje mi ręka. Powolutku, milimetr po milimetrze przesuwałam ją po poduszce tak, żeby kociątko się nie spłoszyło i mogło dostosować balans chudego ciałka, aby nie zlecieć. Mimo wszystko obraziło się i zeskoczyło ze mnie. Zasnęłam, zanim wróciła.

A tu prezentuję różne pozycje i miejsca wybierane przez moje kociątka do spania w ciągu dnia:

Kira na łóżku w pozycji krewetki

Kira pod kaloryferem

Kira w pozycji "odwrócony Superman"

Ildefons wtulony w moje spodnie

Ildefons na poduszce, w pozycji bardzo dziwnej

Najlepszy środek nasenny - wąchanie własnej stopy?

Zabawka

Kupiłam bydłu nowy żwirek, o wiele tańszy. Zobaczymy, czy uda mi się na kocich siśkach zaoszczędzić, czy jaśnie państwo zbojkotuje firmę "Miau Miau" i zażąda powrotu "Benka"... Mówią, że opieka nad zwierzętami uspokaja. Chyba nie są to słowa nikogo, kto z zapartym tchem czekał, czy nowa zawartość kuwety zostanie przez koty zaakceptowana...

Wraz ze żwirkiem, kupiłam bydłu nowe myszki, z tych tańszych - nie ma sensu wydawać fury kasy na coś, co za pół godziny straci ogon, za kolejne 30 minut - uszy i oczy, a za następną godzinę zostanie wepchnięte pod któryś z mebli i zapomniane. Mysza jest ciut za mała, jak się naocznie i "nausznie" przekonałam, najpierw słysząc, a potem widząc charczącego Ildefonsa, któremu z gęby wystawał tylko ogon tejże myszy. Na szczęście bez mojej interwencji kot zabawkę wypluł i teraz już uważa, żeby nie wziąć jej w paszczę za głęboko. Jednakże, w związku z tym incydentem, pół łóżka mam już w kociej ślinie (wszech i wobec wiadomym jest, że najlepszym miejscem do zabawy kocią myszą jest moja wersalka - któregoś dnia obudziłam się, bo mi niewygodnie było - w pościeli znalazłam, uwaga, osiem sztuk kocich zabawek w różnym stadium rozsypki - bez ogonów, bez uszu, bez oczu, albo same smętne futerka, bez wypełnienia - te koty kochają najbardziej).

Figury akrobatyczne wyczyniane przez Kluska nadają się na para-olimpiadę. Leci toto z myszą w zębach, po czym ją gubi. Zauważył, że mu szczęka kłapnęła, więc usiadł (w biegu). Na myszy. Szukał pod brzuchem, nie znalazł, podniósł jedną nogę, potem drugą nogę, w końcu przewrócił się na biodro i pod samą dupką wymacał zabawkę. Złapał w zęby i od razu upuścił. Tym razem podkręcona mysza wylądowała jakieś pół metra od kota. Zanim jej nie znalazł, widziałam w jego oczach trwającą jakieś 5 sekund bezdenną rozpacz...

Kira łazi za Ildefonsem i patrzy zafascynowana. To kot, który uczy się przez obserwację, więc niemal słyszę, jak te dwa kółka zębate między małymi uszami obracają się z trudem - a za chwilę zabierze Kluskowi myszę i sama zacznie ćwiczyć. I tak jest nieźle, na początku w ogóle się nie potrafiła bawić.

Wypłosze jesienne

Teraz na parapecie zalega warstwa śniegu, nawiana wichurami mimo okapu balkonu piętro wyżej - Kira odmawia wyjścia z domu, Ildefons się wręcz wyrywa. Do tego stopnia, że wzięłam go na spacer. Zdjęć na razie nie ma, ale na pewno się pojawią.

Wkleję na razie ostatnie zdjęcia jesienne, te na parapecie. Oba wypłosze zrobiły takie miny, że można się ich przestraszyć ;)

Potwory dwa

Wypłoszowata Kira

Książę udzielny, obrażony jak zwykle bez powodu.

"Rodzinka"

Pojawiła się osoba, która mogła zrobić zdjęcie całej trójcy :)

Miłość

Czym jest futrzasta miłość?

• Nie tylko wyciem pod drzwiami i histerią, kiedy Pańcia wejdzie do domu - NATYCHMIAST mnie głaszcz, bo mi było TAK STRASZNIE źle bez Ciebie! Nie ma szans na zdjęcie kurtki, na odłożenie torebki, na pójście do łazienki. GŁASZCZ.
• Nie tylko władowywaniem się na biurko w najmniej odpowiednim momencie i domaganiem się pieszczot, BO TAK, bo się kotku chce, co łączy się z naciskaniem tłustym tyłkiem spacji albo słowotwórstwa za pomocą łap.
• Nie tylko chodzeniem i jojczeniem, zagadywaniem, opowiadaniem każdej kociej nowości.
• Nie tylko ciszą i posłuszeństwem, przychodzeniem na każdy gwizd i niezwykłą karnością (dwie próby łażenia po lodówce, dwie próby łażenia po szafie, jedna próba wskoczenia na pawlacz - po obsobaczeniu kocica więcej nie próbuje).
• Nie tylko wpychaniem się na kolana, kiedy człowiek siądzie na kanapie.

Kocia miłość, proszę państwa, ta rozczulająca i wspaniała jest wtedy, kiedy człowiek zmęczony, zdołowany i pozbawiony weny twórczej siedzi lub leży, roniąc rzewne łzy, a kot wskakuje na biurko czy łóżko i mrucząc sam z siebie zagląda człowiekowi w oczy, tuli się i zlizuje to, co człowiek wypłacze.

Kocia miłość to bezwiedne, wykonywane przez sen, otulenie kotem ręki, która go głaszcze. Oba moje koty, głęboko śpiące, owijają się dookoła ręki i śpią dalej. Nadmienię, że mojej ręki. Inni ludzie po prostu koty budzą.

Kocia miłość to kot wtulony w ludzkie nogi, obejmujący łydkę łapami niezależnie od ruchów tej łydki pod kołdrą (zjeżdżaj, bydlę, gorąco mi!).

Kocia miłość to drugi kot kurczowo wtulony w moją dłoń. Z reguły na dobranoc robimy przekładańca - ja, kocia łapa, moja ręka, kocia łapa, moja ręka, koci łeb. Czasem jest ciut inaczej: ja, moja ręka, kot, moja ręka. Kociątko mruczy jak najęte, obejmując małymi łapkami moją dłoń. Gdy jednak chcę zabrać rękę choć na chwilę (ot, aby się podrapać na przykład), kocica przenosi na nią cały ciężar ciała i mocniej trzyma łapkami.

Kocia miłość to absolutna ufność obu kotów - może im się nie podobać czesanie czy obcinanie pazurków, mogą się nawet po kąpieli zmienić w bardzo puchate personifikacje urażonej godności osobistej - i tak przyjdą, kiedy się je zawoła. Bo kocia miłość to czyste pragnienie miłości.

się padło bydlątkom

Zmęczone zabawą i ganianiem się w kółko po mieszkaniu, bydlątka padły na wersalkę i odmówiły ruszania nawet koniuszkiem ogona. Uwieczniłam na zdjęciach ten stan spokoju, bo rzadko się zdarza taka chwila ciszy.

Narzekałam kiedyś na "kocie godziny" Ildefonsa - że lata po mieszkaniu i jojczy. Dwa koty latają dwa razy bardziej. Kira co prawda nie jojczy, za to warczy, łomot zaś robi taki sam.

Fotostory o pudełku

Pierwsza kocia zasada mówi, że dowolne pudełko generuje kota. Co prawda pudełko po nowym czajniku miało ciut za małe gabaryty, nie przeszkadzało to jednak obu bydlętom zająć się nim z rozkoszą, szurać nim po całym przedpokoju, a nawet zawalczyć o nie.

Co tyś nam dała?

Pudełko, tak? Puste?

Nikt nam pudełka nie zabierze!

Trzeba je obadać z każdej ze stron...

Ildefons poświęcił się jako pierwszy...

Kira natomiast namiętnie obwąchiwała pudełko z zewnątrz...

Aż nie dostała packi w nos - bo to ildefonsowe pudełko jest!

Nie poddała się jednak.

Choć kiedy Ildefons się poruszał, zamierała i udawała, że jej tam nie ma.

Ildefons nie potrafił się zdecydować - wleźć, czy nie wleźć.

Niestety, pudełko było wyraźnie za małe...

Choć się starał, jak mógł...

W końcu znalazł sobie inną zabawkę...

A wtedy Kira wykorzystała sytuację.

Z namaszczeniem obwąchała środek.

I wlazła - boi się jednak ciasnych przestrzeni, więc nie zdążyłam zrobić zdjęcia kota upakowanego jak czajnik, bo wyleciała z pudła jak z procy, kiedy tylko udało jej się zawrócić.

Oczywiście po godzinie oba koty pudłem znudziły się doszczętnie, a czajnik działa, więc mogłam je wyrzucić. W tak mikroskopijnym mieszkaniu, jak moje, nawet niewielkie pudełko po czajniku nie powinno się walać. Wystarczająco wiele w domu jest już rozsianych piłeczek i myszek do zabawy, poduszek i dywaników, drapaków, koszyków itd. Nie mówiąc już o leżącym w przedpokoju wierzbowym konarze, o który uwielbia ostrzyć pazurki Kira. Ildefons, tradycyjnie, korzysta z drapaków.

Artystka

Kirencja ma ten zwyczaj, że widząc człowieka, jest nim zainteresowana. Zwłaszcza, kiedy człowiek na nią patrzy. A kiedy robi to przez wizjer aparatu, ona natychmiast musi obwąchać to ustrojstwo, które człowiek ma przy twarzy. Dlatego zrobienie zdjęć Małemu Dieselkowi rzadko się udaje - w większości są albo poruszone, albo widać na nich tylko chudą czarną dupkę, po przednia część kota już gdzieś poszła.

Kira najczęściej jest oazą spokoju. Zwija się w kłębuszek i śpi na łóżku, uprzednio rozkopawszy sobie pościel pracowicie przeze mnie złożoną i przykrytą kocem - bo jak to kociątko ma spać na wersalce? Bez kołderki pod chudą dupką?

Wygląda przy Ildefonsie jak personifikacja spokoju - Klusek się budzi, kiedy tylko człowiek się poruszy, a jeśli człowiek się porusza w stronę kuchni, Klusek już tam jest, choć zaspany. Kira - nic. Każde dotknięcie Ildefonsa, zagadanie z nim, ba, nawet spojrzenie, ma odzew w postaci mruknięcia lub miauknięcia. Jeśli dzieją się tak straszne rzeczy, jak czesanie czy kąpanie, Ildefons histeryzuje - ta po prostu szuka drogi ucieczki. A i to nie zawsze, czesanie nawet toleruje.

Lubi mężczyzn. Choć jeśli ja jestem na mężczyznę zła, Kira mężczyznę ignoruje, trzy kilo małego kota zamieniają się w ogrom urażonej godności osobistej - jak ktoś śmiał nastąpić na odcisk Pańci... Ale jeśli mężczyzna jest OK, Kira będzie z dzikim mruczeniem ugniatała, a potem spała już nie na mnie, ale na mężczyźnie. Ale najlepiej by było, gdyby na tym mężczyźnie leżała moja ręka - wtedy brzuch/plecy/bok drugiego człowieka plus moja ręka stają się tym miejscem, w którym Kira się ułoży i będzie wściekle mruczeć.

Ten kot, kiedy mruczy, aż się trzęsie. Od czasu, kiedy się nauczyła przyjmować pieszczoty, potrafi się tak łasić, tak się zapamiętać, że zlatuje z krzesła czy z biurka, bo jest tak rozanielona - aczkolwiek nie potrafi się zaślinić tak jak Ildefons (kiedy się Ildefonsa rozmizia, ten się zmienia w kupę futra i luźnych kości - puszczają mu prawie wszystkie mięśnie, a zaczynają pracować ślinianki - obśliniona przez kota, któremu cieknie z pyska jak psu, tak to właśnie ja).

Późna już godzina, ale ja nie mogę zasnąć. Kira leży na łóżku, teraz akurat szoruje sobie brzuszek, choć większość czasu przespała - tak, jedno, co można o niej na pewno powiedzieć, to to, że ma obsesję czystości. O ile nie śpi albo się nie tłucze z Ildefonsem, będzie się myła. Może to efekt życia na śmietniku?

I ostatnia już z ciekawostek - jak się ją karmi, a ona nie zna smaku, człowiek może stać przez kilka minut w skłonie, trzymając w ręku kawałek mięska czy serka, a ona przez tyle samo czasu będzie stała słupka - najpierw musi żarełko obwąchać, potem bierze "w dwa zęby" i obraca jedzenie w pyszczku, dopóki nie stwierdzi, że jej smakuje. Nie ma problemu, jeśli jednak nie - Ildefons zeżre, nawet jak ona wypluje.

Teraz Klusek przylazł z łazienki, w której spał, obmiauczał mnie, że co ja sobie wyobrażam, siedzieć o tej porze przed komputerem, uwalił mi się na rękach i życzy sobie pieszczot. Dlatego kończę, idę do łóżka, utulić oba bydlęta. dobranoc ;)

Fotostory nr 2, czyli o kolejce do focenia

Słodkie i fotogeniczne niezwykle kociątka życzą sobie być fotografowane piętrowo.

Ej, wlazłaś mi w kadr!!!

I za to obierwiesz!

Zemszczę się!!!

Bo ja jestem macho....

A ja biedny, malutki wypłosz...

Hej, kolejka tu jest, znowu się wpychasz tym chudym czarnym tyłkiem!

O nie, znowu tu lezie to małe bydlę.

Włazisz mi w kadr, kobieto.

Czego się ten gruby czepia? Ja też chcę mieć zdjęcia!

Hellou? Dokąd idziesz z tym aparatem? Wracaj!

Bo ja jestem diabelnie fotogeniczny.

Ona też, trzeba przyznać.

Ale ja mądrzejszy!

Fotostory o książce

Co ja mam ze sobą zrobić?

Już wiem, będę czytał...

Zastanawiające...

Och nie, co się dzieje z głównym bohaterem?

Och nie, umiera!!!

Tak mi źle, tak mi źle!

Nie patrz na mnie!

Nie pozwolę Ci tego czytać, nie.